زندگی نامه فریدا کالو و آثارش ؛ پرتره زنانه‌ای از رنج و هنر

ماگدالنا کارمن فریدا کالو ی کالدرون د ریورا (به اسپانیایی: Magdalena Carmen Frieda Kahlo y Calderón de Rivera) ‏ (زادهٔ ۶ ژوئیه ۱۹۰۷ در کویوآکان، مکزیکوسیتی – درگذشتهٔ ۱۳ ژوئیه ۱۹۵۴) یکی از برجسته ترین نقاشان مکزیکی و از زنان نامدار هنر معاصر است. فریدا به ویژه به خاطر خودنگاره هایش مشهور است و آثارش ترکیبی از زندگی شخصی، فرهنگ مکزیکی، رنج جسمانی و روانی، و تم های اجتماعی و سیاسی است.

اوایل زندگی

فریدا در خانه ای که اکنون به موزهٔ «خانهٔ آبی» مشهور است در کویوآکان به دنیا آمد. پدرش ویلهلم کالو، عکاس و نقاش یهودی-آلمانی با اصلیت رومانیایی، پرتره های متعددی از کودکی او ثبت کرده بود. مادرش از ترکیب اسپانیایی و بومی مکزیک بود.

در سن شش سالگی، فریدا به دلیل ابتلا به فلج اطفال چندین ماه در خانه بستری شد. این بیماری باعث شد پای راست او همیشه لاغرتر از پای دیگر باشد و فریدا تا پایان عمر مجبور شد از دامن های بلند با تزئینات سنتی مکزیکی استفاده کند.

در سن هجده سالگی، زندگی او دچار حادثه ای سرنوشت ساز شد: تصادف شدید اتوبوس که باعث شکستگی های متعدد در شانه، سینه، کمر، لگن و پا شد و آسیب شدیدی به رحم او وارد کرد، تا جایی که دیگر نتوانست فرزند دار شود. این حادثه مسیر زندگی او را تغییر داد و نقاشی را به عنوان راهی برای ابراز درد و احساسات خود انتخاب کرد.

ورود به نقاشی

فریدا پس از تصادف، بستر بیماری را به کارگاه نقاشی تبدیل کرد. با لوازم پدرش شروع به کشیدن پرتره و خودنگاره های دقیق کرد. نقاشی های او ترکیبی از رنج جسمانی، زندگی شخصی و رویاهای درونی بود و هر تابلو بیانگر بخشی از داستان زندگی اش بود.

روابط عاطفی و زندگی مشترک

فریدا کالو در سال ۱۹۲۹ با دیه گو ریورا، نقاش دیواری معروف مکزیکی و کمونیست، ازدواج کرد. در زمان ازدواج، فریدا ۲۲ ساله و دیه گو ۴۲ ساله بود. ازدواج آن ها پر از فراز و نشیب بود: فریدا تجربه ی سقط جنین داشت و دیه گو با زنان دیگر نیز روابط داشت. این تجربیات، خصوصا سقط جنین، در آثار او نمود یافت

فریدا همچنین با لئون تروتسکی، سیاستمدار تبعیدی، و پولت گادرد، همسر چارلی چاپلین، روابطی کوتاه داشت. خانهٔ او و دیه گو در مکزیکو سیتی به پاتوق روشنفکران و هنرمندان کمونیست تبدیل شده بود.

سبک هنری و آثار معروف

فریدا در آثارش از خودنگاره ها به عنوان ابزار اصلی بیان احساسات و درد خود استفاده کرد. او ۱۴۳ نقاشی کشید که ۵۴ مورد از آن ها خودنگاره هستند. نقاشی هایش با رنگ های زنده و پرجنب و جوش و با عناصر اساطیری و فرهنگ مکزیکی ترکیب شده اند.

خودنگاره (Self-Portrait) به نقاشی یا تصویری گفته می‌شود که هنرمند خودش را به عنوان سوژه اصلی اثر ترسیم می‌کند. در این نوع آثار، هنرمند نه تنها ظاهر و چهرهٔ خود را نشان می‌دهد، بلکه احساسات، تجربه‌ها، هویت و گاهی دردها و آرزوهای شخصی خود را نیز بازتاب می‌دهد.

معروف ترین آثار فریدا کالو :

نشان‌دهنده تضاد درونی و زندگی دوگانهٔ فریدا با لباس بومی و اروپایی، دست در دست هم

بازنمایی تخیل و دنیای داخلی او با رنگ‌ها و نمادهایی سوررئالیستی که احساسات و آرزوهای او را نشان می‌دهد.

تصویر سقوط آزاد و رنج عاطفی، با استعاره‌هایی از درماندگی و دلتنگی.

رنج جسمی و روانی او را نشان می‌دهد، نمادهای مکزیکی و حیوانات تزئینی همراه با خودنگاره.

بازنمایی تراژدی و درد انسانی با تمرکز بر روحیه شکننده و اضطراب فرد، با خطوط و رنگ‌هایی که احساسات ناخودآگاه را به بیننده منتقل می‌کنند.

پس از طلاقش، با موهای بریده و لباس مردانه، اعتراض به انتظارات اجتماعی و استقلال خود را نشان می‌دهد.

عقاید سیاسی و فرهنگی

فریدا کالو از طرفداران فعال کمونیسم بود و حتی رابطه کوتاهی با لئون تروتسکی داشت. او گرایش های چپ خود را در خانه و آثارش منعکس کرد، با تصاویر مارکس، انگلس، استالین و مائو.

همچنین فرهنگ و اساطیر مکزیکی تاثیر زیادی بر آثار او داشت، از نمادهای آزتک، خون، ماه و خورشید گرفته تا گیاهان و حیوانات که هرکدام معنای خاصی داشتند.

مرگ و میراث

در سال های پایانی، فریدا دچار قانقاریا شد و یکی از پاهایش قطع شد. او یک سال آخر عمر را در صندلی چرخدار گذراند و برای تحمل درد به اعتیاد روی آورد. فریدا کالو در ۱۳ ژوئیه ۱۹۵۴ درگذشت و خاکسترش اکنون در موزهٔ خانهٔ آبی نگهداری می شود.

آثار او الهام بخش نسل های بعدی هنرمندان و فمینیست ها شد و زندگی پر فراز و نشیبش نشان دهنده اراده و قدرت زنانه است.